maandag 30 juli 2012
donderdag 26 juli 2012
maandag 23 juli 2012
dinsdag 10 juli 2012
zondag 3 juni 2012
vrijdag 1 juni 2012
maandag 21 mei 2012
maandag 14 mei 2012
zondag 1 april 2012
Other Lives in de Vera
Other Lives heeft gisteren in de Vera een stevig optreden neergezet. Wie kwam voor een lekker rustig luisterconcert kwam bedrogen uit. De band uit Stillwater speelde zijn nummer, voornamelijk van het perfecte album Tamer Animals, zonder te doseren.
dinsdag 13 maart 2012
Cass McCombs heeft in de Vera twee gezichten.
Op maandagavond 12 maart gaf Cass McCombs een concert in de Vera, Groningen. Met het uitbrengen van de twee ingetogen albums Wit's end en Humor risk in 2011, had ik voor dit concert hoge verwachtingen van deze avond. Om iets over half 10 startte de band. Na een kort voorstelrondje gaven de vier bandleden direct gas. De guitige bassist kan zo meespelen in de vroegere serie 'Happy Days'.
De band speelt strakke ritme´s wat frontman Mccombs de ruimte geeft om wat te experimenteren met zijn gitaar. De stem van McCombs heeft wat weg van Lou Reed. Net als Lou Reed heeft McCombs een meer vertellende stijl van het brengen van zijn liedjes. De wat norse McCombs lijkt zich deze avond veelal te storen aan een aantal luidruchtige concertgangers en aan het te vel afgestelde licht. Hij verzoekt de concertgangers die willen praten achter in de zaal plaats te nemen zodat de overige 30 tot 50 mensen kunnen luisteren naar zijn muziek. Daarnaast vraagt hij driemaal om het licht te dimmen en uiteindelijk het licht toch maar wat te veranderen. Is het misschien "zeuren om het zeuren".
De Cass McCombs overtuigen veelal niet, de ingetogen nummers zijn wat slaapverwekkend, waardoor ik me ook ga storen aan de luidruchtige concertgangers. Toch wordt ik steeds weer verrast door een aantal pareltjes van nummers zoals That´s that en Dreams-come-true-girl. De Cass McCombs laten we wat verward achter, dat is ook een kunst.
De band speelt strakke ritme´s wat frontman Mccombs de ruimte geeft om wat te experimenteren met zijn gitaar. De stem van McCombs heeft wat weg van Lou Reed. Net als Lou Reed heeft McCombs een meer vertellende stijl van het brengen van zijn liedjes. De wat norse McCombs lijkt zich deze avond veelal te storen aan een aantal luidruchtige concertgangers en aan het te vel afgestelde licht. Hij verzoekt de concertgangers die willen praten achter in de zaal plaats te nemen zodat de overige 30 tot 50 mensen kunnen luisteren naar zijn muziek. Daarnaast vraagt hij driemaal om het licht te dimmen en uiteindelijk het licht toch maar wat te veranderen. Is het misschien "zeuren om het zeuren".
De Cass McCombs overtuigen veelal niet, de ingetogen nummers zijn wat slaapverwekkend, waardoor ik me ook ga storen aan de luidruchtige concertgangers. Toch wordt ik steeds weer verrast door een aantal pareltjes van nummers zoals That´s that en Dreams-come-true-girl. De Cass McCombs laten we wat verward achter, dat is ook een kunst.
maandag 28 november 2011
woensdag 21 september 2011
Sivert Høyem - Long Slow Distance
Het wil maar niet vlotten met de carrière van Sivert Høyem, de voormalige frontman van de Noorse rockband Madrugada. In potentie heeft hij alles om zijn stempel te drukken op het rockarchief, maar hij laat het iedere keer na om echt af te drukken. Vvia Facebook en Twitter houdt hij zijn fans goed op de hoogte met datgene waar hij mee bezig is, waardoor we al vroeg wisten dat afgelopen week zijn album Long Slow Distance in première ging.
Sivert is in Noorwegen een grote meneer en dat bewees hij ook weer tijdens een herdenkingsavond voor de omgekomen mensen op Utoya, tijdens een optreden afgelopen maand met Ane Brun met het nummer Everybody Hurts van R.E.M.
Long Slow Distance is het tweede album in deze formatie en dat is duidelijk te merken. Ze zijn meer op elkaar ingespeeld , wat maakt dat het een sterker album is dan het vorige album Moonlanding uit 2009. De stem van Sivert met daarbij de donkere rock is herkenbaar uit duizenden en klinkt zelfs vertrouwd.
De conclusie die ik trek na het beluisteren van het album Long Slow Distance is; een goede zanger alleen is niet voldoende voor een goed album. Het album is niet evenwichtig, zelfs wat rommelig, waardoor je aan het einde wat bedusd achter blijft.
Pak het oeuvre van Sivert bij elkaar en je kunt er een hele mooie best of album van maken. Zoveel moois heeft hij al gemaakt. Van dit album zullen dan zeker wat nummers komen, want het nieuwe album Long Slow Distance heeft mooie uitschieters zoals Animal Child, maar voor de rest is het toch echt een doorsnee album geworden, wat uiteindelijk op de tweede rij in de platenkast terecht komt.
Sivert zelf is erg tevreden met het eindresultaat en laat naar eigen zeggen met dit album eindelijk het tijdperk van Madrugada en het onverwachte overlijden van de gitarist Robert Burås achter zich. Daarnaast geeft hij aan "There is some of my old band in there, but it marks a new direction too. I have gone full circle, and I'm still running......I am confident that our shows this fall will be our best so far".
Tot ziens in de Vera, ik ga in een hoekje staan genieten!
Sivert is in Noorwegen een grote meneer en dat bewees hij ook weer tijdens een herdenkingsavond voor de omgekomen mensen op Utoya, tijdens een optreden afgelopen maand met Ane Brun met het nummer Everybody Hurts van R.E.M.
Long Slow Distance is het tweede album in deze formatie en dat is duidelijk te merken. Ze zijn meer op elkaar ingespeeld , wat maakt dat het een sterker album is dan het vorige album Moonlanding uit 2009. De stem van Sivert met daarbij de donkere rock is herkenbaar uit duizenden en klinkt zelfs vertrouwd.
De conclusie die ik trek na het beluisteren van het album Long Slow Distance is; een goede zanger alleen is niet voldoende voor een goed album. Het album is niet evenwichtig, zelfs wat rommelig, waardoor je aan het einde wat bedusd achter blijft.
Pak het oeuvre van Sivert bij elkaar en je kunt er een hele mooie best of album van maken. Zoveel moois heeft hij al gemaakt. Van dit album zullen dan zeker wat nummers komen, want het nieuwe album Long Slow Distance heeft mooie uitschieters zoals Animal Child, maar voor de rest is het toch echt een doorsnee album geworden, wat uiteindelijk op de tweede rij in de platenkast terecht komt.
Sivert zelf is erg tevreden met het eindresultaat en laat naar eigen zeggen met dit album eindelijk het tijdperk van Madrugada en het onverwachte overlijden van de gitarist Robert Burås achter zich. Daarnaast geeft hij aan "There is some of my old band in there, but it marks a new direction too. I have gone full circle, and I'm still running......I am confident that our shows this fall will be our best so far".
Tot ziens in de Vera, ik ga in een hoekje staan genieten!
Abonneren op:
Posts (Atom)
