Mijn geheime liefde voor Travis

In 1999 kwam ik voor het eerst in aanraking met Travis. Een huisgenoot had het album (The Man Who) gekocht en het werd vaak gedraaid.. We hadden een kleine verdieping waardoor we vaak opgezadeld zaten met elkaars muziek. Dit had z'n voordelen zoals met Travis, maar dat kon ook z'n nadelen hebben. The Man Who had dezelfde klasse als het debuutalbum van Coldplay, Parachutes, dat een jaar later uitkwam. De sfeer van beide albums was vrij identiek en sloeg enorm aan. Hierdoor kreeg de Britpop nog een extra laag en ging ze een nieuwe fase in. Voor mij was The Man Who een tweede kennismaking met Britpop na de invasie van The Verve, Oasis en Blur. Geleidelijk kwamen deze bands steeds meer op de achtergrond door vaak meningsverschillen binnen de band, hierdoor ontstond er nieuwe ruimte voor een nieuw geluid. The man Who, ontving 2 Brit Awards, waardoor de band zich op de kaart zette. Nummers als "Writing To Reach You" en "The Last Laugh of the Laughter" maakte mij er blij. Ingetogen songs die mooi zijn door zijn eenvoud. Daarnaast ken ik geen band die op bijna alle albums de mooiste toegift/verborgen nummer heeft. Ze maken niet een rommel geluid en plaatsen het op het album. Nee, het is vaak een meer dan volwaardige songs die eigenlijk niet verdienen om zo ver weggestopt te worden.

Op het derde album, The Invisible Band (2001), weet Travis het geluid en de kwaliteit vast te houden. De, op het eerste oog lijkende, lichtvoetigheid wordt uitgebouwd, waardoor de spanning blijft. Toch krijgt Travis veel kritiek omdat ze te weinig vernieuwend zijn. Terwijl ze, in mij ogen,  juist doen waar ze goed in zijn, pakkende nummers maken! Een paar maanden na het uitbrengen van dit album komt Starsailor met het prachtige album  "Love is here". Een hoog meeschreeuw gehalte, dat eigenlijk ook weer stopt na dit eerste album. Waar ik bij Starsailor afhaak, blijf ik Travis stiekem volgen. Ik zie ze zelfs nog spelen in het `oude` Vredenburg.

Met niet al te hoge verwachtingen, ik weet niet waarom, kom ik toch weer in het bezit van het vierde album ´12 Memories (2003)´. Wederom lukt het ze weer om mij in te pakken! Met foto´s van Anton Corbijn wordt er veel energie besteed aan de vormgeving van de hoes. De nummers zijn weer des Travis, toch haakt het grote publiek hier af, terwijl Coldplay juist steeds meer voet aan de grond krijgt bij een breder publiek.