Midlake in de Vera

Na een enkelbreuk begin dit jaar durfde ik het aan om weer eens naar een concert te gaan. Een betere start kon ik me niet bedenken, Midlake. Ze begonnen om 22.00 uur met het spelen van hun set in een bijna uitverkochte Vera. In eerste instantie leken ze niet zo goed uit de verf te komen op het kleine podium van de Vera. Midlake werkt namelijk met 4 gitaristen, een basist, drummer en een orgel/dwarsfluitspeler die veel plek innemen. Toen ze na 3 nummers hun plek hadden gevonden op het podium leken ze steeds meer op elkaar ingespeeld te raken. Wat eerder werk van het album The Trails of Van Occupanther kwam langs en langzamerhand sloegen de vonken van het podium. De enige kritische noot kan zijn dat Tim Smith niet altijd boven de muziek uit kwam met zijn eentonige stem. Overigens kwamen de verschillende muzieklagen ook niet altijd goed naar voren, het kwam soms als 1 bonk geluid uit de speakers. Als kenner was dit eigenlijk geen probleem, herkenning was al vaak voldoende om weg te smelten. Het concert in de Vera was het laatste van een reeks in Europa. Ze gaven aan alles te willen geven en dat hebben ze niet nagelaten. Al liep de zaal vroegtijdig steeds verder leeg (onbegrijpelijk!) Voor mij zijn alle nummers de revue gepasseert die ik graag live wilde horen, van oude nummers als Roscoe, Bandits en Young Bride tot Core of Nature en Fortune. Om 00.00 uur liep ik met een VOLdaan gevoel naar de auto.