Tot nu toe is dit het beste album van de Canadese band The Deep Dark Woods. De nummers klinken één voor één ingetogen maar als je er rustig voor gaat zitten wordt er een prachtig verhaal aan je verteld en komen de nummers meer en meer tot leven.
De band maakt de afgelopen jaren een mooie groei door en lijken steeds meer te begrijpen waar hun kracht ligt. De donkere herkenbare stem van zanger en gitarist Ryan Boldt lijkt steeds meer op zijn plek te komen. Het derde album The Place I Left Behind maakt The Deep Dark Woods misschien wel het beste wat Canada momenteel te bieden heeft op het gebied van alternatieve country.
De 13 nummers nemen je mee in een prachtig verhaal wat je wilt afluisteren. De band is geïnspireerd door mensen, vooral vrouwen, en plaatsten die ze de laatste jaren bezocht hebben. Dit maakt het album ook heel persoonlijk en kwetsbaar.
The Deep dark woods gaan verder waar ze op het vorige album Winter Hours (2009) gebleven waren, maar dan in verbeterde vorm. Prachtige harmodieuse samenzang, mooie orgelpartijen en ingetogen gitaarpartijen en dat alles ondersteund met de stem van Ryan.
Het album klinkt heel uitgebalanceerd waardoor het lastig is om uitschieters te benoemen. De nummers The Place I Left Behind, Mary's Gone en The Ballad Of Frank Dupree zijn stuk voor stuk groeibriljanten die je echt dient te ontdekken. Op youtube staat een indrukwekkende versie van The Ballad Of Frank Dupree die is opgenomen tijdens een HearYa sessie.
Nu maar afwachten of ze naar Nederland komen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten