The Maldives - Listen to the Thunder

Ik zal eerst starten met excuses. Sorry dat ik nog kom met een album uit 2009, maar ik kan hem jullie niet onthouden. Ik denk dat jullie net zo enthousiast zullen zijn na het beluisteren als ik. Soms wil ik mooie albums door iedereen z'n keel duwen, vaak weet ik me te beheersen, maar nu niet. Hou je van alt-country, lees dan vooral verder.

Dit negenkoppige gezelschap uit Seattle heeft een prachtig album uit Listen to the Thunder. De nummers worden heerlijk uitgebouwd, waardoor er geen moment van saaiheid is. Ondanks het groot aantal aan bandleden, klinkt het nergens rommelig. Integedeel; het album is een mix tussen folk en Americana, waar het negental elkaar prima weet aan te vullen, waardoor het album volledig klinkt. De ene keer moet ik tijdens het beluisteren aan de Dire Straits denken, zoals bij het nummer "Whidbey Island Blues" maar ik denk dat de meeste overlapping ligt met de Canadese The Deep Dark Woods.
Met de mondharmonica in de hand, stapt deze band de wereld in. Met de prachtige gedragen stem van Jason Dodson, die het grootste deel van de teksten voor zijn rekening neemt. De nummers grijpen je bij de keel en er zit niks anders op om je eindlijstje van 2009 nog aan te passen met dit fantastische album Listen to the Thunder. Dit is toch wel de grootste verrassing uit het Americana kamp van 2009. Ik ben zo benieuwd naar jullie mening! Laat de onweer maar komen, ik zal er aandachtig naar luisteren!

The Wooden Sky - If I Don't Come Home You'll Know I'm Gone

Ik ben gek op bands die hun best hebben gedaan voor een mooie albumtitel. Deze krijgen bij mij al een streepje voor bij het beluisteren. Het is natuurlijk altijd fijn als dit vooroordeel (dan zal de muziek ook wel goed zijn) wordt bevestigd na het beluisteren. Deze Canadese band, opgericht in 2003, heeft een aantal prachtige luisterliedje op een album gezet. Tussen deze songs door komt af en toe een fantastisch opzwepend geluid naar voren zoals in Angels en Call if you need me. Maar ze blijven kleuren binnen de lijntjes, waardoor het wel braaf is maar ook spannend. Dit komt mede door het prettige stemgeluid van Gardiner. Dit album eindigt zeker in mijn eindlijstje van 2009!

Musée Mécanique - Hold this Ghost

In welke hokje gaan we dit nu weer plaatsen? Dreampop of Folk? Ach, oordeel zelf! Musée Mécanique heeft een prachtig debut album afgeleverd; Hold this Ghost, dat eigenlijk nu pas binnendruppelt in Nederland. Met de producer Tucker Martine (Sufjan Stevens en The Decemberists) erbij kan er ook weinig mis gaan. We maken kennis met Micah Rabwin en Sean Ogilvie uit Portland die je een groot hoofdgerecht voorschotelen met prachige nummers die naadloos aan elkaar passen. Ze maken gebruik van een arsenaal aan instrumenten die hun breekbare stemmen ondersteunen. De constant zweverige en dromerige sferen vormen een fijne eenheid, die je terugbrengen bij het geluid van Sufjan Stevens. Ik ben u wel een waarschuwing verschuldigd! Het is zwaarmoedig. Maar dat hoeft geen reden te zijn om het album links te laten liggen. Want zwelgen in zelfmedelijden met de juiste plaat is toch ook schoonheid?

Na de winter kan dit album weer prachtig in de platenkast om hem in de herfst er weer uit te halen en het op te poetsen voor weer heel wat draaibeurten. Durf jij het aan?
Slaap zacht.

Sade - Soldier of Love

Sade is terug, of Sade is er weer. Na een albumstilte van bijna 10 jaar is er een nieuw album Soldier Of Love. Dit is weer het eerste album na "Lovers’s Rock” uit 2000. Het is het 6de studioalbum in het 25 jarig bestaan van de band Sade. Net als in 1984 bestaat de groep uit Stuart Matthewmen (sax), Paul Denman (bass), Helen Folsade Adu en Andrew Hale (keyboard) en net als toen is de muziek nog steeds rustig, jazzy met het typische stemgeluid van Sade dat je doet denken aan de bloempjes en de bijtjes. Het gevaar van dit standaard album is dat het album verdwijnt in de het grote aantal albums dat jaarlijks wordt uitgebracht en dat zal jammer zijn, omdat het zeker het beluisteren waard is.

De van oorsprong Nigeriaanse Sade heeft ook op dit album weer een eigen geluid. Ze heeft weinig risico genomen met dit album, omdat het in het verlengde ligt van haar vorige werk. Saai, kun je denken. Dat klopt. Maar soms is het maar goed dat artiesten niet teveel risico nemen en gewoon doen waar ze goed in zijn.Soldier Of Love klinkt 10 nummers lang lekker. Verwacht geen toeters en bellen op dit album, want dan kom je bedrogen uit. Stel je tevreden met een album dat je eigenlijk al kent, maar toch verrast. Kleine hoogtepunten als "In Another Time" brengen je in een prettige sfeer die je de rest van de dag niet meer kwijt raakt. Zal ze nog in Nederland komen voor een toernee? Ik ben erbij!

Broken records - Until The Earth Begins To Part

Net weer een prachtig album ondekt!

Confessions. Nico Muhly, Teitur en Holland Baroque Society

Wat een heerlijke intieme avond in de Oosterpoort Groningen (1-12-2009), waar twee geniën bij elkaar gebracht zijn ondersteund door het Holland Baroque Society. Nico Muhly is een jonge composer uit New York. Zijn cv is nu al indrukwekkend, the soundtrack voor de film "the reader" en hij schreef arrangementen voor Björk, Anthony en Grizzly Bear. Nico was de dirigent van het geheel. Hij zette het muzikale pareltje strak neer, waardoor er een prachtige samenloop was van beeld en muziek. Confessions is namelijk een audiovisueel project. Eerst waren er de filmpjes (You tube) die waren ingestuurd, daar is muziek en tekst bij gecomponeerd door Nico en Teitur. Teitur is een jonge singer/songwriter van de Faroër Eilanden die al een drietal prachtige albums op zijn naam heeft staan.

De avond begon stipt om 20.15 met een voorprogramma van Jozef van Wissem. Die in 20 minuten tijd een prachtige introductie gaf van zijn luit. Daarna kwam het ensemble op, ondersteund door Teitur en Nico Muhly. De schoonheid van deze samenwerking kwam prachtig naar voren, waarbij de muziek naadloos aansloot bij de vertoonde filmpjes. Er zat veel humor in de nummers zoals bij 'Cat rescue', 'I smoke', 'Dog and Frog', 'If you wait a little longer' en 'Printer in the morning'. Het was geen enkele keer over the top. Teitur gebruikt zijn prachtige stem in bijna alle nummers en leek zich erg op zijn gemak te voelen in dit gezelschap. Dit kwam vooral naar voren in het prachtige 'Nowheresville' en 'Don't i know you from somewhere'.
Na een uur en een kwartier zat de avond er al weer op. Er was daarna nog even een gelegenheid om de mannen aan te spreken en ze te complimenteren met dit prachtige project!

Garett Brennan & The Great Salt Licks - Huckleberry Tree

Met het album HuckleBerry Tree heeft Garett Brennan een schot in de roos. Deze, voor mij nog onbekende artiest maakt direct veel indruk op mij, door dit uitstekende complete album. De eerste vergelijking die in me op kwam was Richmond Fontaine met het fantastische nummer 'I Fell into Painting Houses in Phoenix, Arizona'. Deze meneer komt uit Portland en maakt met zijn muziek een reis door verschillende landschappen. Van hillbilly-muziek tot Rockabilly. Daarnaast neemt hij je ook bij de hand in het nummer 'Joy sweet joy', waarna je hem eigenlijk niet meer zou willen loslaten. De band is goed afgestemd op de veelal schorre stem van Garett. Het album straalt veel positiviteit uit met nummers als Down the line en Too old to Dream. Je voelt de koele zomerbries door het album heen blazen. Dit album komt het beste tot z'n recht op je varanda met een duidelijke zonsondergang, waarbij de lucht mooi rood kleurt. Mocht dit niet binnen handbereik zijn....stel het dan voor! De ondertitel van dit prachtige album is dan ook; "and other stories of simple pleasure" en zo is het maar net.

Morgen naat Teitur!

http://www.de-oosterpoort.nl/programma/holland-baroque-society-nico-muhly-teitur

The Dutchess & The Duke - Hands

De eenvoud van Matt the Electrician

Wat is eenvoud prachtig. Dit komt tot uiting op het album Animal Boy van Matt the Electrician (Matt Sever), waar hij terug lijkt te gaan naar de basis van de Folk. Zoals zijn artiesten naam al zegt is hij elektricien in Austin geweest. Naast zijn werk besteedde hij ook tijd aan muziek en dit heeft geleid tot zijn zesde studioalbum dat hij in eigen beheer uitbrengt. Zijn eerste instrument was de trompet die hij uiteindelijk heeft ingeruild voor zijn geliefde gitaar. Zijn inspiratie haalde hij uit Woody Guthrie en The Hollies, waardoor zijn album een afwisselende maar ingetogen indruk achter laat. In de nummers Loma Prieta en Got youre back kruipt Matt even uit zijn schulp, om er daarna weer snel in te kruipen. Daarmee is de vergelijking met een live optreden van Ray Lamontagne snel getrokken, maar dat is voor nu nog te voorbarig, Matt lijkt nog niet zover te zijn. De liedjes komen over als mooie verhalen, die je na het beluisteren nog een keer wilt horen. Het merendeel van de instrumenten op het album heeft Matt zelf bespeeld en dit gaat hem blijkbaar gemakkelijk af. De vergelijking die in soms in mij opkomt is E van Eels, maar ik vraag me nog steeds af of deze wel terecht is. Matt heeft een eigengeluid en is niet met 1 persoon te vergelijken en dat is een compliment waard.

Mijn geheime liefde voor Travis

In 1999 kwam ik voor het eerst in aanraking met Travis. Een huisgenoot had het album (The Man Who) gekocht en het werd vaak gedraaid.. We hadden een kleine verdieping waardoor we vaak opgezadeld zaten met elkaars muziek. Dit had z'n voordelen zoals met Travis, maar dat kon ook z'n nadelen hebben. The Man Who had dezelfde klasse als het debuutalbum van Coldplay, Parachutes, dat een jaar later uitkwam. De sfeer van beide albums was vrij identiek en sloeg enorm aan. Hierdoor kreeg de Britpop nog een extra laag en ging ze een nieuwe fase in. Voor mij was The Man Who een tweede kennismaking met Britpop na de invasie van The Verve, Oasis en Blur. Geleidelijk kwamen deze bands steeds meer op de achtergrond door vaak meningsverschillen binnen de band, hierdoor ontstond er nieuwe ruimte voor een nieuw geluid. The man Who, ontving 2 Brit Awards, waardoor de band zich op de kaart zette. Nummers als "Writing To Reach You" en "The Last Laugh of the Laughter" maakte mij er blij. Ingetogen songs die mooi zijn door zijn eenvoud. Daarnaast ken ik geen band die op bijna alle albums de mooiste toegift/verborgen nummer heeft. Ze maken niet een rommel geluid en plaatsen het op het album. Nee, het is vaak een meer dan volwaardige songs die eigenlijk niet verdienen om zo ver weggestopt te worden.

Op het derde album, The Invisible Band (2001), weet Travis het geluid en de kwaliteit vast te houden. De, op het eerste oog lijkende, lichtvoetigheid wordt uitgebouwd, waardoor de spanning blijft. Toch krijgt Travis veel kritiek omdat ze te weinig vernieuwend zijn. Terwijl ze, in mij ogen,  juist doen waar ze goed in zijn, pakkende nummers maken! Een paar maanden na het uitbrengen van dit album komt Starsailor met het prachtige album  "Love is here". Een hoog meeschreeuw gehalte, dat eigenlijk ook weer stopt na dit eerste album. Waar ik bij Starsailor afhaak, blijf ik Travis stiekem volgen. Ik zie ze zelfs nog spelen in het `oude` Vredenburg.

Met niet al te hoge verwachtingen, ik weet niet waarom, kom ik toch weer in het bezit van het vierde album ´12 Memories (2003)´. Wederom lukt het ze weer om mij in te pakken! Met foto´s van Anton Corbijn wordt er veel energie besteed aan de vormgeving van de hoes. De nummers zijn weer des Travis, toch haakt het grote publiek hier af, terwijl Coldplay juist steeds meer voet aan de grond krijgt bij een breder publiek.

Opnames van Travis!

http://www.lakefeversessions.com/

Mooie opname Mumford & Sons

http://www.haldern-pop.de/

The Wooden Sky - If I Don't Come Home You'll Know I'm Gone

Ik ben gek op bands die hun best hebben gedaan voor een mooie albumtitel. Deze krijgen bij mij al een streepje voor bij het beluisteren. Het is natuurlijk altijd fijn als dit vooroordeel (dan zal de muziek ook wel goed zijn) wordt bevestigd na het beluisteren. Deze Canadese band, opgericht in 2003, heeft een aantal prachtige luisterliedje op een album gezet. Tussen deze songs door komt af en toe een fantastisch opzwepend geluid naar voren zoals in Angels en Call if you need me. Maar ze blijven kleuren binnen de lijntjes, waardoor het wel braaf is maar ook spannend. Dit komt mede door het prettige stemgeluid van Gardiner. Dit album eindigt zeker in mijn eindlijstje van 2009!

The Best of show van de Editors in de Oosterpoort.

Wat een heerlijke avond was het. Mede omdat er zoweinig van het nieuwe album is gespeeld. De nummers die ervan werden gespeeld waren goed gekozen en gaven de avond sfeer mee. De nieuwe nummers zaten verweven tussen het merendeel oude nummers van de eerste 2 albums, die bijna volledig zijn gespeeld. Met als hoogtepunt You Are Fading. The Maccabees hebben ook heel veel indruk gemaakt door een strakke set te spelen!