Broken records - Until The Earth Begins To Part

Net weer een prachtig album ondekt!

Confessions. Nico Muhly, Teitur en Holland Baroque Society

Wat een heerlijke intieme avond in de Oosterpoort Groningen (1-12-2009), waar twee geniën bij elkaar gebracht zijn ondersteund door het Holland Baroque Society. Nico Muhly is een jonge composer uit New York. Zijn cv is nu al indrukwekkend, the soundtrack voor de film "the reader" en hij schreef arrangementen voor Björk, Anthony en Grizzly Bear. Nico was de dirigent van het geheel. Hij zette het muzikale pareltje strak neer, waardoor er een prachtige samenloop was van beeld en muziek. Confessions is namelijk een audiovisueel project. Eerst waren er de filmpjes (You tube) die waren ingestuurd, daar is muziek en tekst bij gecomponeerd door Nico en Teitur. Teitur is een jonge singer/songwriter van de Faroër Eilanden die al een drietal prachtige albums op zijn naam heeft staan.

De avond begon stipt om 20.15 met een voorprogramma van Jozef van Wissem. Die in 20 minuten tijd een prachtige introductie gaf van zijn luit. Daarna kwam het ensemble op, ondersteund door Teitur en Nico Muhly. De schoonheid van deze samenwerking kwam prachtig naar voren, waarbij de muziek naadloos aansloot bij de vertoonde filmpjes. Er zat veel humor in de nummers zoals bij 'Cat rescue', 'I smoke', 'Dog and Frog', 'If you wait a little longer' en 'Printer in the morning'. Het was geen enkele keer over the top. Teitur gebruikt zijn prachtige stem in bijna alle nummers en leek zich erg op zijn gemak te voelen in dit gezelschap. Dit kwam vooral naar voren in het prachtige 'Nowheresville' en 'Don't i know you from somewhere'.
Na een uur en een kwartier zat de avond er al weer op. Er was daarna nog even een gelegenheid om de mannen aan te spreken en ze te complimenteren met dit prachtige project!

Garett Brennan & The Great Salt Licks - Huckleberry Tree

Met het album HuckleBerry Tree heeft Garett Brennan een schot in de roos. Deze, voor mij nog onbekende artiest maakt direct veel indruk op mij, door dit uitstekende complete album. De eerste vergelijking die in me op kwam was Richmond Fontaine met het fantastische nummer 'I Fell into Painting Houses in Phoenix, Arizona'. Deze meneer komt uit Portland en maakt met zijn muziek een reis door verschillende landschappen. Van hillbilly-muziek tot Rockabilly. Daarnaast neemt hij je ook bij de hand in het nummer 'Joy sweet joy', waarna je hem eigenlijk niet meer zou willen loslaten. De band is goed afgestemd op de veelal schorre stem van Garett. Het album straalt veel positiviteit uit met nummers als Down the line en Too old to Dream. Je voelt de koele zomerbries door het album heen blazen. Dit album komt het beste tot z'n recht op je varanda met een duidelijke zonsondergang, waarbij de lucht mooi rood kleurt. Mocht dit niet binnen handbereik zijn....stel het dan voor! De ondertitel van dit prachtige album is dan ook; "and other stories of simple pleasure" en zo is het maar net.

Morgen naat Teitur!

http://www.de-oosterpoort.nl/programma/holland-baroque-society-nico-muhly-teitur

The Dutchess & The Duke - Hands

De eenvoud van Matt the Electrician

Wat is eenvoud prachtig. Dit komt tot uiting op het album Animal Boy van Matt the Electrician (Matt Sever), waar hij terug lijkt te gaan naar de basis van de Folk. Zoals zijn artiesten naam al zegt is hij elektricien in Austin geweest. Naast zijn werk besteedde hij ook tijd aan muziek en dit heeft geleid tot zijn zesde studioalbum dat hij in eigen beheer uitbrengt. Zijn eerste instrument was de trompet die hij uiteindelijk heeft ingeruild voor zijn geliefde gitaar. Zijn inspiratie haalde hij uit Woody Guthrie en The Hollies, waardoor zijn album een afwisselende maar ingetogen indruk achter laat. In de nummers Loma Prieta en Got youre back kruipt Matt even uit zijn schulp, om er daarna weer snel in te kruipen. Daarmee is de vergelijking met een live optreden van Ray Lamontagne snel getrokken, maar dat is voor nu nog te voorbarig, Matt lijkt nog niet zover te zijn. De liedjes komen over als mooie verhalen, die je na het beluisteren nog een keer wilt horen. Het merendeel van de instrumenten op het album heeft Matt zelf bespeeld en dit gaat hem blijkbaar gemakkelijk af. De vergelijking die in soms in mij opkomt is E van Eels, maar ik vraag me nog steeds af of deze wel terecht is. Matt heeft een eigengeluid en is niet met 1 persoon te vergelijken en dat is een compliment waard.

Mijn geheime liefde voor Travis

In 1999 kwam ik voor het eerst in aanraking met Travis. Een huisgenoot had het album (The Man Who) gekocht en het werd vaak gedraaid.. We hadden een kleine verdieping waardoor we vaak opgezadeld zaten met elkaars muziek. Dit had z'n voordelen zoals met Travis, maar dat kon ook z'n nadelen hebben. The Man Who had dezelfde klasse als het debuutalbum van Coldplay, Parachutes, dat een jaar later uitkwam. De sfeer van beide albums was vrij identiek en sloeg enorm aan. Hierdoor kreeg de Britpop nog een extra laag en ging ze een nieuwe fase in. Voor mij was The Man Who een tweede kennismaking met Britpop na de invasie van The Verve, Oasis en Blur. Geleidelijk kwamen deze bands steeds meer op de achtergrond door vaak meningsverschillen binnen de band, hierdoor ontstond er nieuwe ruimte voor een nieuw geluid. The man Who, ontving 2 Brit Awards, waardoor de band zich op de kaart zette. Nummers als "Writing To Reach You" en "The Last Laugh of the Laughter" maakte mij er blij. Ingetogen songs die mooi zijn door zijn eenvoud. Daarnaast ken ik geen band die op bijna alle albums de mooiste toegift/verborgen nummer heeft. Ze maken niet een rommel geluid en plaatsen het op het album. Nee, het is vaak een meer dan volwaardige songs die eigenlijk niet verdienen om zo ver weggestopt te worden.

Op het derde album, The Invisible Band (2001), weet Travis het geluid en de kwaliteit vast te houden. De, op het eerste oog lijkende, lichtvoetigheid wordt uitgebouwd, waardoor de spanning blijft. Toch krijgt Travis veel kritiek omdat ze te weinig vernieuwend zijn. Terwijl ze, in mij ogen,  juist doen waar ze goed in zijn, pakkende nummers maken! Een paar maanden na het uitbrengen van dit album komt Starsailor met het prachtige album  "Love is here". Een hoog meeschreeuw gehalte, dat eigenlijk ook weer stopt na dit eerste album. Waar ik bij Starsailor afhaak, blijf ik Travis stiekem volgen. Ik zie ze zelfs nog spelen in het `oude` Vredenburg.

Met niet al te hoge verwachtingen, ik weet niet waarom, kom ik toch weer in het bezit van het vierde album ´12 Memories (2003)´. Wederom lukt het ze weer om mij in te pakken! Met foto´s van Anton Corbijn wordt er veel energie besteed aan de vormgeving van de hoes. De nummers zijn weer des Travis, toch haakt het grote publiek hier af, terwijl Coldplay juist steeds meer voet aan de grond krijgt bij een breder publiek.

Opnames van Travis!

http://www.lakefeversessions.com/

Mooie opname Mumford & Sons

http://www.haldern-pop.de/

The Wooden Sky - If I Don't Come Home You'll Know I'm Gone

Ik ben gek op bands die hun best hebben gedaan voor een mooie albumtitel. Deze krijgen bij mij al een streepje voor bij het beluisteren. Het is natuurlijk altijd fijn als dit vooroordeel (dan zal de muziek ook wel goed zijn) wordt bevestigd na het beluisteren. Deze Canadese band, opgericht in 2003, heeft een aantal prachtige luisterliedje op een album gezet. Tussen deze songs door komt af en toe een fantastisch opzwepend geluid naar voren zoals in Angels en Call if you need me. Maar ze blijven kleuren binnen de lijntjes, waardoor het wel braaf is maar ook spannend. Dit komt mede door het prettige stemgeluid van Gardiner. Dit album eindigt zeker in mijn eindlijstje van 2009!

The Best of show van de Editors in de Oosterpoort.

Wat een heerlijke avond was het. Mede omdat er zoweinig van het nieuwe album is gespeeld. De nummers die ervan werden gespeeld waren goed gekozen en gaven de avond sfeer mee. De nieuwe nummers zaten verweven tussen het merendeel oude nummers van de eerste 2 albums, die bijna volledig zijn gespeeld. Met als hoogtepunt You Are Fading. The Maccabees hebben ook heel veel indruk gemaakt door een strakke set te spelen!

Ryan Bingham - Southside of Heaven

Classic Video!

http://www.youtube.com/watch?v=Jg7H_KpispY&feature=fvw

Dez Mona, Belgisch pareltje.

Zoals het in wikipedia beschreven staat; "Dez Mona is een Belgische band die een combinatie speelt van jazz, gospel, drama en spirituals". En zo is het ook. Het doet denken aan Antony and the Johnsons, de schoonheid komt in iedergeval overeen. Net zoals bij Antony, kun je moeite hebben met de stem van Gregory Frateur. Door zijn grote stembereik breekt hij meerdere malen je hart. Na het prachtige debuut Moments Of Dejection Or Despondency (2007)zijn ze eindelijk terug met het nieuwe album Hilfe kommt. Het album is intiem en persoonlijk, waarmee er een basis is gelegd om er verliefd op te worden. Hou je van drama in je muziek, is dit zeker een aanrader. Wat is de herfst toch mooi met al z'n kleuren!

Hieronder een fragment van eerder werk, Van het album Moments of Dejection or Despondency  - Arid song.

 http://www.youtube.com/watch?v=L92TCxRRA10

Luka Bloom in The Amer - Amen

Sold out! A Pity

Live Damien Rice at Lowlands festival

http://www.youtube.com/watch?v=fjbMr57my4A

Weinland album of the year 2009?

From the album Breaks in the sun!

http://www.youtube.com/watch?v=uSmUHCrGmEU

Kaartje voor concert Editors in Oosterpoort

Ik was er laat mee, maar via marktplaats toch een kaartje gevonden voor de Editors voor een normale prijs. Nu wachten tot maandag.....

The Deep dark woods!

http://www.youtube.com/watch?v=F70clgt8RnQ