Sivert Høyem - Long Slow Distance

Het wil maar niet vlotten met de carrière van Sivert Høyem, de voormalige frontman van de Noorse rockband Madrugada. In potentie heeft hij alles om zijn stempel te drukken op het rockarchief, maar hij laat het iedere keer na om echt af te drukken. Vvia Facebook en Twitter houdt hij zijn fans goed op de hoogte met datgene waar hij mee bezig is, waardoor we al vroeg wisten dat afgelopen week zijn album Long Slow Distance in première ging.


Sivert is in Noorwegen een grote meneer en dat bewees hij ook weer tijdens een herdenkingsavond voor de omgekomen mensen op Utoya, tijdens een optreden afgelopen maand met Ane Brun met het nummer Everybody Hurts van R.E.M.
Long Slow Distance is het tweede album in deze formatie en dat is duidelijk te merken. Ze zijn meer op elkaar ingespeeld , wat maakt dat het een sterker album is dan het vorige album Moonlanding uit 2009. De stem van Sivert met daarbij de donkere rock is herkenbaar uit duizenden en klinkt zelfs vertrouwd.
De conclusie die ik trek na het beluisteren van het album Long Slow Distance is; een goede zanger alleen is niet voldoende voor een goed album. Het album is niet evenwichtig, zelfs wat rommelig, waardoor je aan het einde wat bedusd achter blijft.
Pak het oeuvre van Sivert bij elkaar en je kunt er een hele mooie best of album van maken. Zoveel moois heeft hij al gemaakt. Van dit album zullen dan zeker wat nummers komen, want het nieuwe album Long Slow Distance heeft mooie uitschieters zoals Animal Child, maar voor de rest is het toch echt een doorsnee album geworden, wat uiteindelijk op de tweede rij in de platenkast terecht komt.

Sivert zelf is erg tevreden met het eindresultaat en laat naar eigen zeggen met dit album eindelijk het tijdperk van Madrugada en het onverwachte overlijden van de gitarist Robert Burås achter zich. Daarnaast geeft hij aan "There is some of my old band in there, but it marks a new direction too. I have gone full circle, and I'm still running......I am confident that our shows this fall will be our best so far".

Tot ziens in de Vera, ik ga in een hoekje staan genieten!

The Deep Dark Woods - The Place I Left Behind

Tot nu toe is dit het beste album van de Canadese band The Deep Dark Woods. De nummers klinken één voor één ingetogen maar als je er rustig voor gaat zitten wordt er een prachtig verhaal aan je verteld en komen de nummers meer en meer tot leven.

De band maakt de afgelopen jaren een mooie groei door en lijken steeds meer te begrijpen waar hun kracht ligt. De donkere herkenbare stem van zanger en gitarist Ryan Boldt lijkt steeds meer op zijn plek te komen. Het derde album The Place I Left Behind maakt The Deep Dark Woods misschien wel het beste wat Canada momenteel te bieden heeft op het gebied van alternatieve country.

De 13 nummers nemen je mee in een prachtig verhaal wat je wilt afluisteren. De band is geïnspireerd door mensen, vooral vrouwen, en plaatsten die ze de laatste jaren bezocht hebben. Dit maakt het album ook heel persoonlijk en kwetsbaar.

The Deep dark woods gaan verder waar ze op het vorige album Winter Hours (2009) gebleven waren, maar dan in verbeterde vorm. Prachtige harmodieuse samenzang, mooie orgelpartijen en ingetogen gitaarpartijen en dat alles ondersteund met de stem van Ryan.

Het album klinkt heel uitgebalanceerd waardoor het lastig is om uitschieters te benoemen. De nummers The Place I Left Behind, Mary's Gone en The Ballad Of Frank Dupree zijn stuk voor stuk groeibriljanten die je echt dient te ontdekken. Op youtube staat een indrukwekkende versie van The Ballad Of Frank Dupree die is opgenomen tijdens een HearYa sessie.

Nu maar afwachten of ze naar Nederland komen